Zachtgroenbemoste wortels van ontwaakte
bomen, torenen machtig boven frisgroene
sprietjes, boven paars-witte krokussen uit.

Als voeten van reuzen, voorzichtig geplant
om geen enkele bloem te gaan raken, in
eenheid adembenemend subliem van penseel.

Zwarte merel met schrander kopje, doet staart
omhoog, pleegt een poepje, kijkt rond, pikt
in grond, zingt, rent weg bij mijn nadering.

Omgang met mensen is niet zijn ding, mensen
zijn anders dan stokoude bomen, niet stilletjes
meegegroeid, lieten, laten vrijwel niets ongemoeid.