Struikelend sleep ik
door kwade dromen
fascinerende mist
naar een nieuwe tijd
van dode bomen
en versteende mensen

binnenin fossielend bos

onverklaarbaar
sla ik glasgordijnen open
van motregen dat viel
in de ochtend

voor mijn gevoel
alreeds expres gesloten
tussen mens en de natuur

blijf hangen aan grijptakken
en mijn haardos verstrengelt
o Absalom mijn zoon

verbaas mij
dat gordijnen zo simpel zijn
te openen doch als de wil
zich niet meer toont
in logisch denken
dan zijn bergen niet meer
te verzetten.