flanerend – eelke van es

Er loopt een draad door de dag,
er loopt een man over de draad,
geborgen in een slaapdronken lach,
een gebarsten klok, gehavend en kwaad.
 
Deze man van glas,
hij wil zichzelf doormidden trappen
om weer te worden wie hij was,
een kind dat zich niet laat verklappen.
 
Hij slaapt nog in zijn eerste bed,
de wildgroei hunkerend in zijn baard.
In de avond, als hij de wekker zet
begint de nacht te waaien:
een flinke vrouw die naar de zon gebaart.
 
Elke dag dient hij haar om te draaien.

Reageer