In tweeënzestig op de foto
stonden de gezichtjes mager
altijd scheef
verlegen haast
de schaduwen naast de neuzen wezen
allemaal dezelfde kant op

schuw waren we
voor vogeltjes en fotografen
en voor licht
daarom oh zo ongemakkelijk
dicht bij elkaar
er was dus een maar
zo zonneklaar en onbelicht

 

Toelichting:
Gedachten aan Anna Blaman