esse – joost de jonge

Hoe is het toch begonnen?
De bomen die vielen, de bloemen die …
Hoe heeft men de velden ontgonnen?
Hoe kwam dat licht van binnen?
Hoe is het toch begonnen?

Ik noem het maar Gods wil
bij gebrek aan beter.
Ik noem het maar…
wat ik maar wil.

Vlieg dan toch!
Hou niets meer vast.
Ik bedoel maar…
laat het toch gaan,
die wil.

In jouw ogen is alles mooi.
In jouw oogopslag ligt de kracht
van de natuur.
De prachtwolfsmelk bloeit wit en rood.

In esse blijven,
niet vergaan niet vergroeien
niet ontstaan niet verloren
niet verwekt wel bloeien,
niet vergaan.

Wenk mij en ik zal komen
lust, drijfveer van de liefde.
Wenk mij en ik zal komen.
Goud-geel-groen hart
slaapbol in rode vingers gevat.

Neem mij nog een keer mee,
op reis in het water van jouw voelen.
Neem mij nog één keer mee
naar de diepste grond van mijn jeugd.
Neem mij nog een keer mee,
daar waar ik ongespleten bestond.
Neem mij nog één keer mee,
God, heel deze wond.
Nog één keer wil ik bij je zijn,
mijzelf, alsof ik je niet verstond.

Van binnen leeft nog steeds deze aarde,
sta ik nog op deze grond.

Wat ik daar zaai zal groeien,
wat ik daar aantref blijft bloeien.
Niets valt er hier naast,
niets rust hierbuiten.
Niets, niets, dan een woning van gevoel.
Hoe kan ik je buitensluiten
terwijl jij alles bent wat ik,
wil zijn…

Begrijp je wat ik bedoel?

Dan zijn wij dicht bij elkaar,
dan zijn wij van elkaar,
dan, … zijn wij elkaars niets,
dan zijn wij…

Hoe is het toch begonnen?
De bomen die vielen, de bloemen die …
Hoe heeft men de velden ontgonnen?
Hoe kwam dat licht van binnen?
Hoe is het toch begonnen?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Recente bijdragen

Recente reacties

Cookies?
Cookies = OK