het geraamte van mijn schip ligt onverstoorbaar
zonder planken te zijn, op het strand
voor de vuurtoren die zijn gebroken stralen
halve dagen
hele rondes
laat draaien om zijn as
en niemand kijkt nog naar de puinhopen
die de zee weleens achterlaat, het geraamte
dat mijn schip was, maar nu niet meer,
niet meer is dan aangespoeld,
nu niet meer zal varen
het geraamte zal drijven
want kan dat nog
maar niet langer dan een golfslag lang
wat ooit mijn schip was zal zinken zonder einde
dan hijg ik al
met mijn kop boven het schuim
ik wou dat ik weer een roeiboot had
maar één peddel had
en rondjes zou draaien
op de rug van één golf
en als deze zou stoppen
met alleen golven
ergens tussen eb en vloed
-dat de maan je aankijkt!-
ja, tussen eb en vloed, ergens daartussen
en je bootje ook ergens overal tussen
zo erg in het midden dat er geen kust meer is
en geen gebroken vuurtorens
of hun versplinterde gebroken stralen
zo erg in het midden dat de grenzen alleen nog ergens liggen
om je heen als golven, als verzopen licht
Ik woon en studeer in Leiden ja. Ik zal na de zomer zeker eens langskomen,
Groet,
Frido
Het is wel grappig dat ik je na je commentaar even gegoogled heb.. Jij komt ook uit Leiden?? Je moet zeker eens langskomen op een activiteit van het Leids Dichtersgilde bijvoorbeeld in het Scheltema, meneer Jansen, of het LAK.. (wwww.leidsdichtersgilde.come2me.nl) Helaas was ik bij de uireiking van Write Now! verhinderd.. Anders had ik je daar vast aangesproken.
groet,
Martin
Dank voor je uitgebreide commentaar! Dat kan ik waarderen. Dat een enkel gedicht van mij de fantasie van een willekeurige lezer in gang zet is voor mij een bevestiging van een geslaagd gedicht.
Prachtig. Toch vreemd dat zoveel gedichten onberoerd passeren, alsof het gaat om een voorbijganger in een drukke winkelstraat. Ik loop langs het strand op een winnderige dag en zie dit gedicht zich ontvouwen. Misschien niet als het geraamte van het schip, maar als het vergankelijke leven zelf tot de kern terug gebracht.