Terwijl de wegen zich verleggen
het einddoel diabolisch verandert
loop ik in een rechte lijn door het leven.
Achter me kronkelen voetstappen als
dronken stempels in het zand.

Daar waar de tijd de wijzers met
zachte tikken de paden laat slaan
ziet hij me dieper in mijn jas kruipen
sjaal zorgvuldig om de nek geknoopt.
Het mag nog geen winter heten.

Dat wil ik domweg niet.