een nieuwe melodie – tijl nuyts

Ik trek me terug in het nauwe steegje van m’n gedachten
Kijk hoe de lantaarns boven me onbehaaglijk schommelen
Hoe het vocht vastberaden omhoog kruipt
op de glibberige muren die mij omringen.

Ergens hoog boven mij hoor ik haar zingen
In een waas van spookachtig wit wasgoed
Ik span me in – blaas en zucht –
om rottende herinneringen te verstikken
ze onverschillig terug te dringen, door te slikken
om te smelten in een nieuwe melodie.

De hare.

Laat een antwoord achter aan Wee Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Recente bijdragen

Recente reacties

Cookies?
Cookies = OK