een engel spreekt – saskia van leendert
Het hijgen van de man die muren breekt
houdt wakker in de nacht. Het licht beroert,
dringt binnen. Schaduw geef ik voor het eerst.
Niet lang meer zal het duren eer ik bloot
gelegd hier sta en iedereen me ziet,
mijn vleugels uit zal slaan en stil blijf staan.
Met liefdevolle handen vraagt hij mij
te worden wie ik ben in ogen van
mijn meester schepper Michelangelo.
“schaduw geef ik voor het eerst” geweldig!
Je zou het bijna gaan geloven
Aan de hemel staan twee werkelijkheden. Beelden die door de vingers zien. Vallen kunnen ze niet, geen ongeluk zal ze ooit
treffen zoals ze ooit getroffen zijn door de schilderende hand
van God. Tekende hij anoniem met dagen dan keerde hij ook rug
lings langs om ons te behagen. Er staat een poort. Langs Pieter
ga je. Sleutels rinkelen, papieren ritstelen, woorden fluisteren
van aflaat en vergeving. Ontsnapt aan de tijdelijke dimensies
van drie eenheid in de lengte, de diepte, de breedte, in de naam
en de Heilige Geest. Weg van wetteloosheid en de ongeschilderde
verwijten. Dit is de weg naar de heerlijkheid waarover niemand
ooit kon praten. Het is een kunst om te tonen waaruit liefde
bestaat. Liefde heeft vleugels om daar te geraken waar ooit
het al is ontstaan. Liefde heeft vleugels om dat alles mooier
te maken,niet alleen voor ons allen, maar alleen in zijn naam.