ik ben een klein kind
met een grote bril
met dikke rand
van blauwe kunststof
met glazen
die niet breken gaan

meestal zie je me een beetje uit de route
weg van eindeloos cirkelend plezier
sta ik wat te staren lekker draaien
om mijn eigen onderwerpen
soms zo ernstig en verzonken dat er heel wat sullen zijn
die kinderen verwachten met
grote ballen kleine ballen skippyballen
of een stuitervariant
en zich zorgelijk naar me buigen
of onderling fluisteren ‘of ik wel gelukkig ben’

maar ik zal je wat verklappen
ik ben gelukkiger dan riet
dat vrij kan waaien zonder zelf nog iets te wegen
zonder een mening of een vaste plek
ben ik gezegend met de uren
dat ik vanachter blauwe trots
de wereld kan bestuderen
en kijk ik zo ernstig als ik zelf wil
veilig opgeborgen achter mijn zelfgekozen blauwe bril