Ze boert zonder tanden,
een dode in beweging

ze ruikt naar woorden
als haar schuld is uitgelekt

en sporen achterlaat
op het schrille perkament

van de herinnering
aan haar gedachten,

neemt en eet haar ziel
en zoekt in stille kastjes

naar kruimels die bevestigen
dat ze nog een leven heeft,

geen mens verlost haar
geen god, noch beest

en de tijd, ach, de tijd
is ook al tijden
niet meer langs geweest.