Ik droomde dat ik schreef met inkt in kleuren
die tot dan toe niemand eerder had gezien
op een papier zo delicaat geschept dat het
al bij de eerste aanblik door een mens
zou kunnen scheuren
zo schreef ik in een onbekende taal
zó onwaarschijnlijk treffend en verfijnd
dat bij de juiste uitspraak woord en stilte
niet te onderscheiden zijn.
k ben erg benieuwd of er meer reacties op dit gedicht volgen. Een merkwaardige openingszin wellicht, maar ik meen het. Heeft Eelke van Es hier een mening over? Want dit gedicht is een stellingname. De vorm waarin het geoten is sluit er bij aan.
Wat ik van het gedicht vind is voor mij op dit moment belangrijk in zoverre dat ik me ga afvragen hoe ik zelf wil schrijven. Moeten bij bij mij woord en stilte samen vallen? is dat het ultieme doel? Of is het dat je dat effect wel zou willen bereiken? Dat de impact van een gedicht dusdanig zou moeten zijn dat het gekoppeld aan de vorm ervan de lezer er een gevoel van verstilling aan over houdt?
Wellicht kunnen we dan ook naar een zonsondergang gaan kijken en daar gedicht onder schrijven,op het lijntje van de horizon.