Er was geen bestaansgrond meer te redden mompelde ik
op een zoveelste ochtend met mijn hoofd
naar de verkeerde kant van de enthousiaste fietser
gedraaid en nodeloos
de elektronische schuifdeuren van de supermarkt
met een weifelende voetbeweging
in verwarring brengend.

In de koelvitrine deden kant-en-klaar-maaltijden
met hun verzorgde uiterlijk en onberispelijke kleurenpalet
onmiskenbaar hun best te zuiveren wat er te zuiveren viel
en het lukte hen wonderwel mijn aandacht
af te leiden van wat volgens mij allang geen grenzen meer had
terug naar een wereld waar contracten serieus werden genomen
en functioneringsgesprekken in overzichtelijke categorieën
ingedeeld naar beter functionerende werknemers leidden.

De mislukte stelling nam tot mijn leedwezen geen enkele
militante vorm aan de huisvrouwen bij de uitgang spraken
zo helder over huidverzorging en vakantieplannen
dat mij ´s avonds niets anders over bleef
dan met een uitgekiende beweging van mijn vork
in het laatste elleboogje macaroni te prikken
hetgeen er als piëteitsvolle handeling
niet eens meer uitzag als een bestaansgrond
maar nota bene als een beschavingsvorm om met legers te verdedigen.