Don Juan lalt onder zijn boze engelen.
Hij spuugt sappen om bij voort te gaan.

Zijn land is het vet in de dag,
een glinsterend stervend openstaan.

Warmte zet aan op zijn ruige wangen,
de dauw wast zijn voeten weer schoon.

Don Juan lult met de dames.
Hij spreekt geen Engels,
geen liefdestaal, geen
van de bosjesmannen door
God veronachtzaamde voort-
levende mierenvolkgebaren,

zijn kloten kloppen aan
als losgebroken minnaars.
Zijn huid is een huis om te verlaten.