Als het tijd is om te slapen
zoek ik naar jou voor een zoen.

Het licht gaat doorgaans uit
als ik je gezicht wil herkennen.

Iemand verleent zijn warme adem
aan deze momenten, noem hem
de Allerhoogste,
een Oneindig Donker tussen de sterren.

Een grote rivier trekt door mijn bed
naast de stuiptrekkingen van de nacht.

Ik weet niet of jij hier bent
en zo ja,
in het licht van welke droom

maar dit huis is nog sterk
en de tijd raast in mijn longen.