AMSTERDAM – Herman den Blijker had vroeger een bloedhekel aan kinderen. De 52-jarige restaurateur vond dat ze stonken, lelijk waren en liet ze struikelen in zijn zaak. “Ik vond ze een plaag.” De geboorte van zijn eigen zoon Matz bracht hem tot inkeer.

“Ik zei: nooit”, vertelt Den Blijker in een interview met het AD. Maar toen raakte zijn vrouw Jackie zwanger. “Wat was ze mooi. Net een kerstbal op hoge hakken. Maar ik moest wel de slachting van een bevalling meemaken.”

Beste Marcus,

Het zij u vergeven. Gedachten zitten ook in ons hoofd en niet in onze vingers.

Het mooie commentaar moest ik even een plaatsje geven. Dat betekent dat ze raak geformuleerd zijn. Bijzonder knap omdat per definitie de dichter nooit de verteller is. Zoals Descartes al aangaf bestaan er 2 soorten mensen. Ik zweef nog ergens tussen die 2. Poëtisch gezien betekent dit dat ik de plank waarschijnlijk her en der nog wel eens volledig mis zal slaan.

Wat die ironie betreft. Dat zou best wel eens kunnen. Maar dat zal voor u uit filosofisch oogpunt na inschatting van wat mijn achtergrond is niet verbazen, maar eerder verwonderen mocht het niet zo zijn.

Ergens in de toekomst zie ik ons nog wel een polemiek ergens over houden.

“Dieven hebben zondagavond in Utrecht wel op heel brutale manier een inbraak gepleegd. Ze namen een televisie mee waar een echtpaar op dat moment naar zat te kijken, zo meldde de politie maandag.”