de zee roept – onbezield
breek ik boven mijn enkels af
blijft mijn sokkel achter
dat is wat er rest
van mijn betonnen blok
hoelang mijmeren wij dichters al niet?
…
mijn anker ligt in zee
waar anders?
die onuitputtelijke bron
voedde mij vanaf mijn eerste ademtocht
menig schip is daar vergaan
een verraderlijke plek
zo verloren in de oceaan,
het magnetische middelpunt
die zee voedt mij
die zee leeft mij
de zee ben ik
en jij
De zee neemt en de zee geeft! Laten we hopen dat dit gedichtje nergens aanspoelt!