een sluier sneeuw rust achteloos
over de lang verweerde zerken
alsof dood haar gezicht verbergt
achter een voile van tijd en vrede
om aards verdriet in te perken

gerust laat ik de kraaien krijsen
op de toppen van het winterlicht
ze slaan een fijn kristallenlied
wit uit de takken boven mij
als woorden in een troostgedicht