Mag ik nu voor het slapen gaan
van mezelf
zonder een gedicht te schrijven
of een noemenswaardige gedachte af te scheiden
de paar stappen naar het lichtknopje doen
in het sterke vermoeden dat vandaag
dan
voor mij
voor altijd
geweest is een zinloos geschenk
en ik alles wat ik erop deed en dacht
evengoed niet had kunnen doen en denken?