Goed. Alles mag in poëzie. Je mag er stil van worden. Je hoofd afwenden. Boos worden om zoveel effectbejag in eenvoud neer gelegd. De tegenstrijdige jaloezie uitspreken over iets wat je liever nooit geschreven had zien worden. Soms is het beter om te zwijgen. Maar ik kan het niet. Dit is te erg en het beeld blijft plakken. “A terrible beauty is born” schreef Yeats. De treinen reden nog niet.

Bof ik even dat meneer Holtman niet gaat over het opnamebeleid. Het is wel iemand die blijkbaar alles bepalend is. Precies weet hoe en wat poëzie geschreven moet worden. Maar het gaat mij er niet om een over en weer uitwiseling van boosheden en verwijten op te zetten. De onderwerpkeuze vond ik verschrikkelijk. Het beeld van een trein die van Auschwitz af rijdt naar het westen. Het is mooi weer, de zon schijnt. Er kringelt rook naar buiten uit het raampje van de machinist, dat beeld kwam bij mij op. Dat meneer Holtman dat “gelul” vindt omdat ik een lange achtrnaam heb moet hij weten. Sneu commentaar. Het voegt niets toe en helpt niemand verder. Overigens wel frappant dat er iets positiefs is: je vind beiden een gedicht mooi, wat vervolgens heel makkelijk tot een negatieve kettingreactie leidt. Nee, daar doe ik maar niet aan mee.
Van mij mag in poëzie alles. Ik verneem graag wat er niet mag volgens Jan Holtman. Ik ben daar oprecht in geïnteresseeerd. Natuurlijk is niet alles even goed, en soms moet je eerst wennen aan een beeld. Dat was hier het geval bij mij. Eerst was er afschuw, daarna zag ik de pracht van het zo raak getroffen beeld.