hier fluisteren wij… hier fluisteren wij…

In de stille nacht
lag voor mij uit
tot ver in het onbekende
een nauwelijks zichtbaar conglomeraat
van paadjes, beken, stroompjes
en vijvers met fonteinen

in het stalen lichtblauw
van de nacht
lag alles verstild te dromen
en sprak onbewust
tot de maan

de kleuren van het groen
en de bloembedden
zwegen

hier fluisteren wij… wij fluisteren hier…

al was er een enkele bloem
die wat murmelde
een symfonie van
twinkeling in het duister
een zorgvuldig
in het onzichtbare
georkestreerde harmonie
van Gods bedekkende luister

in deze nacht
naarmate het duister ijler werd
klonk er een staccato
van gekwetter en gefluit
de vogels in de tuin ontwaakten
en wekten in mijn geest
helder het licht
voor de dag aanbrak

voor mij was het
alsof zij al zingend vlogen
door dat onbreekbare wit
van besneeuwde bergtoppen

waar hun zang
samen met het licht
op ieder facet van een sneeuwkristal weerkaatste

wij fluisteren hier… hier fluisteren wij…

de knoppen in de bloembedden
ritselden
de bloemblaadjes
knisperden
goudgeel in hun binnenste
als weerklank
van de zon.

wij fluisterden hier… wij fluisterden hier…