Die vrouw spreekt mij aan – zomaar op straat – en vertelt een verhaaltje over iets wat zich die morgen heeft voorgedaan op Zuid. Veel begrijp ik er niet van (ik weet eigenlijk niet eens precies waar Zuid ligt), maar ze heeft een prettige stem en ze kijkt me met heldere ogen aan en het lijkt alsof ze me kent. Zodat ik wereldburger ben met de wereldburgers in de wereldstad. Ik denk: die voelt gewoon mijn negerziel. Dan vraagt ze om geld voor de terugreis – want naar Zuid, dat is anders nog een teringeind lopen – en valt alles weer netjes op z’n plaats.