In de muren van ‘thuis klonk haar natuurlijke ritme:
eenmaal dag en tweemaal ondoordringbaar de nacht,
maar in haar schaduw dacht ik slechts aan ademhalen,
strijdend om de macht haar in het felle licht te trotseren.

Ik zag de golven van de zee niet naderen, hoorde
noch het bulderen door de stukgeslagen ramen.

Instinctief sneden de scherven mijn huid in vellen
die ik over holle dromen spande en bespeelde:
eenmaal dag en tweemaal ondoordringbaar de nacht.

Tot buitengaats, in zijn eigen schaduw, de man stond
die zich een vader staarde tegen een blinde muur.
Zijn armen grepen in de lege hemelsblauwe lucht
om linten op te hangen die hem van haar genezen konden.