De plavuizen zijn al eeuwen
uitgelegd, de pelgrim rest het lopen,
de liederen zijn uitgezegd. Het boek rept
van een voorportaal, het landschap is
de kathedraal. Licht valt alom door het glas,
wij gaan uit het dagelijks lood,
de meidoorns tonen zich als witte bogen.

Geur zweeft om de meibloem heen.
Wind vlaagt langs de rand
van voorjaarsheuvels. Zon zingt
aan de huidzijde, van kruin
tot pelgrimsbeen.

Dan sta jij daar voor de witte sprei en je neigt
naar omarmen. Ik verlaat het pad, zie
de genade van je bronzen kont, hoor je
voorjaarsklokken trillen.

Gebed:
de aankomst van de pelgrim in het gewijde vat.
Zacht de dompeling en het vingerkruis,
het ultieme onderweg, voor even thuis.