‘Zo heet, man,’zei Arlinde van een jaar of acht
met zuchten tegen vriendje Frans, vlak voor hun wegen
zich scheidden. En ja, warm was het; er werd gesmacht
naar loutering door koude en naar bakken regen.

Arlinde ging haars weegs door droge voze landen
die rilden in de hitte, die het laatste vocht
onttrokken aan de reeds gebarsten ingewanden.
Onschuldiger dan onschuld en toen kwam die bocht.

Een hete man rees daar Arlinde tegemoet,
een zweem van zweet in ademnood met rooie pieper.
Een stoplicht!, spotte zij zoals een kind dat doet.
Haar stoppen deed hij, van dat voze land een type.