het leven en beleven uiteindelijk van de laatste dagen
van de annalen en de bacchanaliën – de vier jongen van de merel
zijn heelhuids uitgevlogen, volop buitenwaarts en over de linies
die verschuiven van kale godvrezende heuvelruggen naar
de zoete glooiende wanhoop en in zee gebade pootjes
– wee de ronzebonzende man en zijn koppel dode honden
de kanonnen van de soevereine verte en hun eeuwige sneeuw
heel nabij zijn ze – ze jagen het stampvoeten van pest en cholera
door de ontfermde spleten van mijn keel – alles met inzet
en respect voor de echo van de schaduwen in de éne grot

er is de loop van de geschiedenis zo heilig
en er is de loop van de opgepoetste revolver – buiten de lade
zo pal voor het laatst heropgestaan en hemelwaarts gericht
een feniks eieren broedend op haar as en dan: knal klinkt
de natuurramp en de stijl waarmee ze de slang de kop afbijt

hier staat te lezen wat nooit eerder is gebeurd
de uren van de dag die al overhaastig uitdoven en die
weergaloos wegglijden in de meest eenzame
meest reine afgrond – geen brug geen touwladder
overspant deze tijd die zich opbaart zich balsemt
in de virginale olie van dat éne scheurende schot:
voilà! werelden geopend, boeken gesloten in onverschilligheid

de cirkel trouw aan zichzelf

[dinsdag 8 juni 2010; 11 uur]