Als ik slaap, houdt Marilyn de wacht door aan de muur vanuit haar
laag uitgesneden, strak gesnoerde harnas iedereen die binnenkomt
zwoel toe te lachen. Een betere vermomming bestaat niet.
Iemand stuurt zijn kleine haatsoldaten op mij af; ik fluister Norma
Jean in het donker. Zij sust mij met immer gestifte lippen, speelt
voor deze keer mijn grote zus. In mijn dromen red ik haar uit haar
zelfverzonnen gevaren, steken wij samen sigaretten op, branden wij
onze vingers licht. Niemand die ons nu nog zal leren kennen.

Maar ik zag het wel, mijzelf in precies zo’n korset, met net zulke
dikke billen – en dikke pret. Zo heeft zij mij op aarde gezet.

Die eerste abortus, dat was ik, maar mijn moeder zei dat ik na de
late logeerpartij meteen naar huis moest komen, dus daar lig ik.
Te slapen.