de dichter, verliefd – ellen vedder
worden doet hij niet meer
Al zijn er huiden genoeg
streeploos wit, de haren verlicht
honing stroomt en koude voeten
zij passeren zijn gebarsten deur
kloppen soms, klingel meneer!
Een zwaar voorhoofd en spikkels
vuur, een tel bloed dat gonst
zijn ademhaling bevroren
O schat, o jonge klaarheid
‘t zachte in haar ogen, vluchten
voor zijn schaduw daar is
Ach….
Ellen, de eerste helft vind ik mooi daarna wordt het m.i. te theatraal. Het mag van mij iets ‘kleiner’ en minder uitbundig.
O Bob, je hebt natuurlijk gelijk maar ik houd heimelijk zo van het theatrale! Moeilijk om dat los te laten…
Is het alleen het heimelijk theatrale, of ik proef ik terecht ook een vleugje ironie ?