als ik was in de appelboomgaard
dan plukte ik geen appels
ik liep en ging zitten in de ochtendschaduw
en zag de zon later langzaam vergaan
gevallen takjes brak ik in kleinere stukjes
ik brak ze en brak ze totdat het geen takjes meer waren
ik liet ze vallen, en vergat

soms keek ik omhoog, niet naar de zon
maar naar de appels
die hingen daar te wachten tot ze rijp waren
en ik bewonderde ze voor het geduld
waarmee ze daar hingen
ik kon niet wachten
ik had zin in een appel

en al die bomen stonden op een rij
op een gazonnetje met kort gemaaid gras
eindelijk, er viel een appel
ik pakte hem op, hij was nog groen van buiten
en nam een hap, en spuugde alles weer uit
het klokhuis was verrot
net als altijd, alle appels waren hier verrot