Zo hield ik van het persoontje Frankenstein.
De ziel was opengeknipt door een bloedeigen moeder.
De vaderrol zoop de luchtwegen kapot,
de bloedsmaak van ongewenst naar huis komen.
Gebarsten handen, spijkers uit het vel als de Romeinse kanker.
Hij was zo gebouwd dat hij de mensen niet kon aankijken.
Hij schreef aan eigen boeken over de liefde.
Hij bad tot een god die hem constant vergat.
Zijn kleine zuster zuipt de grachten grondig leeg.
Hij had zoveel te geven, want niets was van hemzelf.
Zo de tanks in Jeruzalem kraakt zijn hoofd op dagen van destructie.
Zijn lijf stroomt over in kunstzinnige dimensies. Wellicht tevergeefs.