Ik was ondergedompeld
in beschutting mijner oog
en liet hier zonder vertoog
een standpunt achterwege.

Ik daag hen uit
die in hun bastion van kennis
en habitueel gedrag leven,
binnen een palissade van gedachten
een inperking
van het oneindige niet-weten,
hetwelk de ingeperkte ruimte
vrijelijk doorstroomt,
deze is niet een antipode als zodanig,
veeleer is het als de buitenruimte
inwendig gedacht,
ruimte…
als de lucht in de mens-wolk
(een open stelsel van verbindingen)
omnivalent en omnipresent.

De aarde draait
weg van de zon
langs de zon
om de zon
het centrum blijft op dezelfde plaats
onbewogen.

Kijk naar de zon
vanaf de aarde,
consumeer hem
in gedachten, woord en lichaam;
zie de zon
door hem niet te bekijken.

Bevindt de as van de aarde zich waar wij hem denken?

Zijn namen in overeenstemming
met de kwaliteit van hetgeen ze benoemen?

Is alles in het zonlicht ook zonneklaar?
Is door het benoemen van de werkelijkheid niet
het werkelijke betekenen meer versluierd
en verder van ons af komen staan!
Terwijl hier geen sprake is van concrete afstand,
laat staan van een werkelijk staan.
Stap voor stap
op deze steile trap
zonder treden,
terrassen gelijk
ga ik omhoog
naar een ommuurde tuin
daarvoor, een arcatuur
met een binnenplaats na ieder boogje
ik sta even stil
om het niveauverschil te overbruggen.

Gezeten in de koele schaduw van het binnen van het kasteel
keek ik uit over rotsachtige heuvels
die het begin vormden van een stijl gebergte
waarvan de besneeuwde toppen
in de verte zichtbaar waren
en wier koude voelbaar
afdaalde naar zee
om de koppen van golven
te bekleden.

Ik was ondergedompeld
in beschutting mijner oog
en liet hier zonder vertoog
een standpunt achterwege.