In een stad van stenen kledij
is ieder mens bijzonder,
een nietig wonder,
geworteld geluk in
strak geketend kippenvel.

Of: om gewoon te zeggen
dat je er weer bent, ditmaal
zonder twijfel in het zwaar hangend lijf.

Om alleen waarlijk te houden
van hen die voor ons willen sterven

en op hun sterfdag
de liefde af te zweren.

Zo gaan de liedjes die moeders
zingen bij het slapengaan,

de ogen open naast de nacht.