Grond heeft mij allang verloren.
Alleen woorden schieten wortel.
Hier op papier ben ik een bloem
van blauwe inkt het blijvende
liefje, ik kom pas slaaps tot leven
waar vlijtig lezen begon.
Onder jouw blik geeuw ik
deinend op mijn steel
darrig als een bij
en met een warme zin
breek ik de gelofte
aan bevroren schutblad.
Zie mij
steeds opengapen in jouw zon.
Vind ik een interessante vorm zo, en een mooi dubbelzinnig gebruik van woord en betekenis, lekker ambigue. Een iconisch gedicht, waarbij inhoud en vorm toch op gespannen voet staan met elkaar.
Alles bij elkaar opgeteld vind ik wat van jou hier staat heel bijzonder. Van rauw, primitief en ongeremd naar doordacht, verstild en poëtisch. Dat maakt indruk. Op mij.