Droge woorden krimpen na in de coulissen.
De eenakter is gespeeld. Zacht roffelen handen
op de stoelleuning. De leeuwenkop blijft stoïcijns,
de mijne ook.

In de hoek rommelt een actrice met rekwisieten.
Haar lispelende mond zegt niets, zij is geen zuster van de karmelieten,
hoewel haar ogen bedelen.
Armoedige grond moet bemest.

Ik sla mijn slag op de gekeerde wang,
ontrol de vloer onder de voeten en verlaat het toneel.
De winteravond is verspeeld.