ze streelt de knip van het tasje, speelt
open dicht, open dicht op de divan
kucht nog eens, draagt haar neurose
fier in een zwarte lange wrong

het is een orale traditie, zegt zij en spreekt
met de gestileerde ingetogen handgebaren
van de vrouw die met haar ogen in de zon
is geweest. de schuld, zegt zij schor,
ligt bij de koelkastmoeders

zij sloegen kruiken stuk op hoofden,
verscheurden kleding en rolden,
rolden over de grond maar in werkelijkheid
liggen de zaken iets gecompliceerder
want ook de wolvenman

zij schikt haar rokken -een gracieuze geste
staat op, neemt de verte in haar ogen, zingt

ik heb je vannacht
naast me neergelegd
mijn klam
en harig diertje mijn
zachte vacht. mijn trots
mijn rots mijn ankerman,
veranker dan, hunker en
veranderman. mijn vederman,
vaderman, ver radarman,
mijn onbesproken
verraderman

hier slaap ik nu
hier droom ik