het is stil
de straat klimt omhoog
en kust de maan
in haar laatste kwartier
luxe boekenlegger
met ijzeren randen
waarop de tijd zich stukbijt
bloedrode rozen
pusvergeelde anjers
vervaagde vergeet-mij-nietjes
kleuren de hemelbedden
blauw
van kou & weeromstuit
staren kaalgeplukte
boomstronken
naar rodeorijdende cowboys
uit Hardinxveld-Giessendam
waar samengevouwde
handen zich
niet om de lokale schietschijf
bekommeren
die meelijwekkervroeg
is opgestaan
om huiswaarts om te keren
stijve harken
die het gras…
(alang alang)
:
het heeft geen zin
(schuift de boekenlegger in de Koffieveilingen)
zegt zij
en rekent af
Ja, dit gedicht neemt me mee. Een gedurfde woordenstroom die niet ontspoort maar zich beperkt en niet vanwege de getoonde ambitie te ver doorschiet in beeldenrijkdom. Maar niettemin: de ambitie is er!