Sinds gisteravond laat je me achter met vragen
waar ik niet doorheen kan bijten.

Plots hangt mijn gebit met haken
en ogen aaneen, voelt elke tand vals

moet ik mijn beet lossen om niet
te verliezen wat wortelt in je vlees.

Papieren huid wordt zachter
en de mijne om een of andere reden ook

als ik in omslagen gewikkeld
-alleen de neus nog te zien-
leven in het lezen draag.

Zo gaat dat.
Zo.
Daar is de trap.

Hij kent het struikelen
Het tot evenwicht bijregelen van
wat overvloedig of te weinig is.

Ik treed hem na.
Breng me tot bijna vallen
terwijl, sober, het witste uitzicht

op het trouwste, meest lokkende kaft
even los en nutteloos aaneen hangt.

Maar deze avond in dit bed
helemaal onder de lamp

eet ik je op.