bij het raam zit een man
die zijn verstand heeft ingeslikt
hij staart net zo lang naar een glasbak
tot zijn eigen blik erin valt

soms veert hij even op als hij
het gevoel ziet lopen
dat zijn vrouw kwijt was

hij volgt het naar de ruimte
die hij haar wou geven
een benauwde schuur waar
de verzoening nog steeds niet
op dode lippen ligt