bladmond – b. vogels
ze blijft maar mondloos naar me staren
mijn plantaardige moeder
in haar veld verandert niets
ook niet met een klap
in haar landschap horen rozen
haar blik rolt ten einde
uit de stoel
wat rest draait wel op wielen
ze heeft ogen om te aaien
strelen is iets goedaardigs uit een verleden
in haar tuin van heden
ben ik niets
mensen! Meer van dit!
Al kan “uit een verleden” beter achterwege gelaten worden!
Jan ‘uitroepteken’ Holtman, had u al gezien dat de zogeheten tags-verzameling onder b. vogels gedicht al een gedicht op zich zijn? Ook al vond ik de opvolging van gedicht, Gedichten, minder sterk.
Jan, juist, het maakt het einde sterker en er ontstaat een mooi enjambement! Inhoudelijk gaat er iets verloren maar dat merkt de lezer niet, vermoed ik. Dank voor je feedback.
Henk, met je vleiende woorden kom ik niet vooruit.
De lezer merkt het wel, ik zou het lekker laten staan. Sterk gedicht, b.
Dank je bob.