De inactiviteit is een bubbeltje in mijn buik.
Onzichtbaar legt het een bedenking op alles wat ik doe.
Het zorgt dat de optie het niet te doen altijd gewicht heeft.
Dat ik hangen in een stoel als een tijdelijke progressie ervaar.
Bij een samenzijn iets isoleer om er op mijn manier niets mee te doen.
Situaties afschraap tot de smaak ervan mij niet beroeren kan.
In elke vrouw wens te zien de onmogelijkheid haar lichter te maken.
Van een warme hand op mijn schouder alleen het schilderij meeneem.
De rode nagels in mijn lies onnavolgbaar automatisch ontmoedig.
Finish op terrassen waar het niets doen zomers wordt omzwachteld.

Ja, mijn beste vriend in het leven, verreweg mijn trouwste ook,
is dit bubbeltje in mijn buik. Dit bubbeltje met bedenkingen.

Een klasje fotografen dringt aan. Of ze mógen…
‘Zó op niets gebaseerd kalm vind je ze niet meer. Veldheerachtig!’