Ik registreerde me in de ochtend bij het bel-me-niet-bij-calamiteitenregister.
In de middag verloor ik de regie.

Ik castreerde me, een niet geheel pijnloze bloedige toestand.
Moest ik ook nog wachten bij de telefoon.

In de avond was het bloeden gestopt en met de tod vastgekoekt bloed in mijn spijker-
broek toog ik naar de kroeg. Men keek me aan, ik zag wit, voelde ik me wel goed?

Uitstekend, antwoordde ik.