berceuse presque nègre – martin m aart de jong
Er is een kindje geboren
dat Marijke heet.
Haar ouders zijn heel blij
met haar. Er staat
altijd een liedje klaar
om af te spelen
zoals het schaap
zijn witte wol
om uit te delen
voor het slapen
gaan.
Maar als ze niet
kan slapen
is er een mannetje
met zand.
Hij heeft zoveel
voor haar over dat het
een strand bedekken kan.
Wanneer het zand
haar in laat slapen
wordt het netjes weg
geblazen door de rook
van een fabriek.
Na zesendertig jaar
is het zand op
maar blijft
ze slapen
in Hotel de Gouden Eeuwigheid.
En na nogmaals gelezen, nog steeds even twinkle-twinkle….;-)
Dank je wel Jelou. Een gedicht is een gedicht is een gedicht.
Maar ja, er is ook een realiteit. die is hard soms.
Toch zou er zonder die realiteit (voor mij dan) weinig te schrijven zijn. Het zijn vaak de schrijnende dingen die de woordendans het mooist maken, hoe wrang ook…..Its just the blues….;-)