benevelde nacht – w-j kersten

Zacht piesend sta ik in het donker gras
met mijn hoofd hoog in de lucht
van ster naar sterrenbeeld verdwijn ik
met beide benen op de grond geschraagd
in een herinnering, ongekend in plaats en tijd
in weerwil van de koude nacht en
de afgelopen dag met brandende ogen
onzichtbaar buiten het licht van straatlantaarns
vergroot zich alles om mij heen
het een het ander verdrukkend en verdrijvend
in de verte verdwijnt de laatste trein in
alle richtingen met de snelheid van geluid en
zo vertrouwd als waarmee vandaag in stilte weer
tot verleden is verklaard
verscholen sta ik in de open lucht
en houd in een moment, zolang het duurt
mijn leven tot hier in mijn hand

Reageer