„Laat de kinderen tot mij komen,” sprak de paus,
„Zegen hen, erbarme ons hun toekomst. Jezus,
geef ons leiding in Uw naam: verleen consensus,
levend naar Uw wil.” Hij kreeg een vet applaus.

„Ha,” dacht Benny, „zó kan ik het ook! Barmhartig
ben ik al sinds jong. Belast of handicap,
mij is niks te veel voor wat ik over heb:
laat de kinderen mét mij komen, Hem indachtig.”

Michael’s Ben was zijn kompas. En hij bekwaamde
zich in allerhande geestelijke zaken,
schreef een wervingscolumn, trok alras zijn baantjes,

pikte met zijn camera de fraaiste graantjes
in den lande, vingervlug in al zijn taken.
„Nee!” was niet aan hem besteed, met wat hij kraamde.