belofte – bennie spekken

om de van dood doortrokken verzen
werd hartelijk gelachen
de enige die het begreep
was een klein meisje
dat begon te huilen

men vond het mooi prachtig
knap dat je dat kan
daar stond je dan tussen
de grijze muizen en nergens
een plaatselijke schoonheid

versteend met de bloemen
met je ijskoude hand
op je hart te beloven
nooit meer een gedicht
te zullen schrijven

of het moest over haar gaan

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Recente bijdragen

Recente reacties

Cookies?
Cookies = OK