belofte – bennie spekken
om de van dood doortrokken verzen
werd hartelijk gelachen
de enige die het begreep
was een klein meisje
dat begon te huilen
men vond het mooi prachtig
knap dat je dat kan
daar stond je dan tussen
de grijze muizen en nergens
een plaatselijke schoonheid
versteend met de bloemen
met je ijskoude hand
op je hart te beloven
nooit meer een gedicht
te zullen schrijven
of het moest over haar gaan
U was toch niet toevallig in Ekehaar?
Als u me niet had geknepen, was ik er niet geweest..
Een goed gedicht. Luisteren mensen eigenlijk wel? Of is ’t een beetje stroop smeren.
Waar ik een probleempje mee is ’t woordje ‘het’. Er werd om de verzen gelachen dus zou je denken dat het meisje de enige was die ZE begreep.
dit raakt.
Zonder onbegrepen dichter geen gedicht over de dood…dat willen we natuurlijk niet…
Neen, Hanny, het meisje begreep HET!
Zo zie je maar hoe de meningen over een woordje kunnen verschillen. Voor mij is “het” beter dan “ze” omdat “het” als antecedent de situatie lijkt te hebben en niet de verzen op zich.
Op mij komt het gedicht ironisch over en dat bevalt mij zeer.
Tjonge, waar maak ik me eigenlijk druk om.
Pats! Hier heb je een mep op je vingers Hanny en nu weer braaf de boeken in.
Ja meester.
Wablief?
Ja meester Jan.
Juist Teisterblom, zo zit dat!
Van Alphen mag dan de Pabo doorlopen hebben, voor de school des levens nog niet gelsagd!
Geslaagd, uiteraard!
Ik ben dat meisje. Zo herkenbaar dit. Echt prachtig!