met dank aan ‘tweet’ van Tsead Bruinja

De dichter drentelt de ontbijtzaal in,
zijn uitgerust lijf tintelt tot in zijn tenen
en zijn tafeltje in volle zon lacht hem in stilte toe.

In de enveloppe naast zijn bord
zit een brief van het festival, waar hij
heeft voorgedragen en tot diep in de nacht
zijn verzen zo welwillend heeft toegelicht.

(Vooral die dame van de organisatie
bleef tot de laatste komma aan hem trekken.)

Hij kijkt naar het weelderige handschrift,
naar het rennende en lachende meisje erin,
dan opzij naar het rijkelijke buffet dat door
bevoegde inspecteurs met vijf sterren is beloond.

Een elegante serveerster komt door een klapdeur
zijn kant op met een twinkeling in haar ogen,
die de vijf sterren ruimschoots overtreft
en van ‘koffie of thee?’ een belachelijk
voorafje maakt van iets intrigerends.

(Heupzwaaiend verdwijnt ze uit zijn zoomlens.)

Al voor de eerste hap is de maag van de dichter
tot aan de rand gevuld; hij boert van zoveel
baarmoeder en begint inwendig aan een gedicht

waarmee hij het gevoel van tevredenheid
tracht te ontlopen – voor het eerst vergeefs.