We aten versgebakken schuld
het zwartgeblakerd spek
verstrooid over de boeteborden
de pan bleek onverbiddelijk
en mij compleet de baas
gelijk mijn vaders ladenkast
met boekjes vol van zonden
dank u voor deze spijze
kreeg plotseling meer diepgang
Ach P., zoiets noemt men dichterlijke vrijheid;
“… boeteborden …” ?
het zou zomaar kunnen
misschien is De Dikke geïnteresseerd