avondeten – eelke van es

Men gniffelt wat, men neemt vergif.

Bij het licht van de gouden lamp
zetten we de zon buiten. Alles
kraakt zich binnenboord –
de stille hond,
de kat met open muil.

Men grijpt naar de wapens
en houdt ze strak naar beneden.

Het is een traag vervellend leven.

Hier bij het zware licht zien wij:
eerder is het nog niet zo beschreven.
Twijgen buigen voor de westenwind,
een boot wordt gemaakt uit groeiend leven.

Men schuifelt op goed geluk over het water.
Men denkt:
de boot moet de zee zijn,
en onder die zee is het stil.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Recente bijdragen

Recente reacties

Cookies?
Cookies = OK