anorexia – laura mijnders
1.
Gisteren werd er
een hartfilmpje gemaakt
verscholen
achter een redelijk
acceptabele borst
maakte het geluid
gaf het nog steeds vorm aan
een lichaam
2.
Vanmorgen zette ik het ene been
voor het andere
een beetje trillerig
verstopte ik me
achter de haren
die mijn hoofd nog bedekken
ik tuurde naar de handen van de zuster
om haar ogen niet te hoeven ontmoeten
de appelmoes
werd door zuster Anoniem opgelepeld
Mooi, zo’n volkomen onopgesmukt gedicht. Het was even zoeken naar een rechtvaardiging van de titel, maar het is gelukt.
De kern zit voor mij in: … gaf het nog steeds vorm aan een lichaam
De tweede strofe doet je bij herhaalde lezing gaan van een impressie van verlegenheid en schaamte naar ontreddering.
Vraag me af of het geschreven is door iemand met anorexia of door een getuige hiervan.
Voor mij ook geen gedicht dat direct bij je binnen knalt, maar dat je behoedzaam op moet nemen.
Durfde niet goed te reageren vanwege het beladen onderwerp, maar vind het prachtig verwoord. Vermoedelijk het eerste Tijsterblom, alhoewel de ik-vorm dat niet altijd hoeft te betekenen.
Dank voor de reacties! Was er zelf eerst sceptisch over, maar soms kan een gedicht bij nader inzien toch werken. Ben blij (en opgelucht) dat de inhoud overkomt!