als we vanavond zo’n diepvriespizza
met krrrrrrokante bodem eten
zijn we morgen meteen dood

of de gordijnen dichtlaten op zondag
tot ver na vieren kunnen we ons
maandag niet meer op straat vertonen

en als de highlights in mijn haar
iets te kwistig worden ingezet
vertrouwt toch geen mens het meer
dat ik zelf mijn gedichten schrijf

alleen halve garen gaan op bed liggen
met negenendertig en een halve graad
leven gaat do-hoor, wie weet:
misschien kom je er nooit meer ui-uit

bij elke hap jam of pindakaas
rammelen de glazen potten in mijn Komo-zak
er één voor één een tand uit

drie kilometer te hard en ik word
voor eeuwig afgerekend

en nu ik zelfs de woorden
van het Onze Vader niet meer weet te herinneren

knik ik mezelf hardhandig toe:
zie je wel, zie je wel en roep
ja, ja, JAAAAAAHH

of niet?